İnsan kaynakları uygulamalarının işe tutulmaya etkisinde duygusal emeğin aracılık rolü
Küçük Resim Yok
Tarih
2024
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Niğde Ömer Halisdemir Üniversitesi
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Bu çalışmada, insan kaynakları uygulamalarının işe tutulmaya etkisinde duygusal emeğin aracılık rolü incelenmiştir. Çalışmada, duygusal emek ölçeğinin 3 alt boyutunun (yüzeysel rol yapmanın, derin rol yapmanın ve doğal duyguların) insan kaynakları uygulamaları ile işe tutulma arasındaki ilişki üzerindeki aracılık rolü incelenmiştir. Bu çerçevede Niğde ilinde bulunan 63 üretim sektörü ve 198 hizmet sektör çalışanı olmak üzere toplamda 261 çalışandan insan kaynakları uygulamaları ölçeği, iş tutulma ölçeği ve duygusal emek ölçeği kullanılarak kesitsel veri toplanmıştır. Toplamda çalışmaya 134 erkek ve 127 kadın olmak üzere 261 kişi katılmıştır. Toplanan nicel veriler istatistiksel analizler kullanılarak değerlendirilmeye alınmıştır. Araştırma sonuçları; cinsiyet, medeni durum, yaş, eğitim düzeyi ve şirket büyüklüğü gibi demografik faktörlerin işe tutulma üzerinde belirgin bir etkiye sahip olmadığını göstermiştir. Buna karşılık, toplam çalışma süresi ve aynı pozisyonda geçirilen sürenin işe tutulma düzeylerini olumlu yönde etkilediği bulunmuştur. Araştırma sonucunda elde edilen ilk bulgu, insan kaynakları uygulamaları ile işe tutulma arasında pozitif bir anlamlı ilişki olmasıdır. Diğer yandan, duygusal emek alt boyutları olan yüzeysel rol yapma, derin rol yapma ve doğal duygusal emek aracı değişkenlerinin, insan kaynakları uygulamaları ile işe tutulmanın yordandığı analize dâhil edildiğinde, yüzeysel rol yapmanın insan kaynakları uygulamaları ile işe tutulma arasındaki ilişkide aksi yönde bir aracılık rolü olduğu, doğal duygusal emeğin ise aynı yönde anlamlı bir aracılık rolünün olduğu gözlenmiştir. Derin rol yapmanın ise anlamlı bir aracılık rolü tespit edilmemiştir. Bu bulgular, çalışanların işe tutulmalarının artırılması için insan kaynakları uygulamalarının ve duygusal emek süreçlerinin yönetimine odaklanılması gerektiğini göstermektedir.
In this study, the mediating role of emotional labor on the effect of human resources practices on job engagement was examined. In the study, the mediating role of the 3 sub-dimensions of the emotional labor scale (surface acting, deep acting and natural emotions) on the relationship between human resources practices and job engagement was examined. In this context, cross-sectional data was collected from a total of 261 employees, including 63 production sector and 198 service sector employees in Niğde province, using the human resources practices scale, job engagement scale and emotional labor scale. In total, 261 people, 134 men and 127 women, participated in the study. The collected quantitative data were evaluated using statistical analysis. Research results; showed that demographic factors such as gender, marital status, age, education level and company size did not have a significant impact on job engagement. On the other hand, it was found that the total working time and the time spent in the same position positively affected job engagement levels. The first finding obtained as a result of the research is that there is a positive significant relationship between human resources practices and job engagement. On the other hand, when the mediator variables of emotional labor sub-dimensions, surface acting, deep acting and natural emotional labor, were included in the analysis predicting human resources practices and job engagement, it was found that surface acting had a negative mediating role in the relationship between human resources practices and job engagement. It was observed that natural emotional labor had a significant positive mediating role. No significant mediating role of deep acting was detected. These findings show that it is necessary to focus on the management of human resources practices and emotional labor processes in order to increase employee engagement.
In this study, the mediating role of emotional labor on the effect of human resources practices on job engagement was examined. In the study, the mediating role of the 3 sub-dimensions of the emotional labor scale (surface acting, deep acting and natural emotions) on the relationship between human resources practices and job engagement was examined. In this context, cross-sectional data was collected from a total of 261 employees, including 63 production sector and 198 service sector employees in Niğde province, using the human resources practices scale, job engagement scale and emotional labor scale. In total, 261 people, 134 men and 127 women, participated in the study. The collected quantitative data were evaluated using statistical analysis. Research results; showed that demographic factors such as gender, marital status, age, education level and company size did not have a significant impact on job engagement. On the other hand, it was found that the total working time and the time spent in the same position positively affected job engagement levels. The first finding obtained as a result of the research is that there is a positive significant relationship between human resources practices and job engagement. On the other hand, when the mediator variables of emotional labor sub-dimensions, surface acting, deep acting and natural emotional labor, were included in the analysis predicting human resources practices and job engagement, it was found that surface acting had a negative mediating role in the relationship between human resources practices and job engagement. It was observed that natural emotional labor had a significant positive mediating role. No significant mediating role of deep acting was detected. These findings show that it is necessary to focus on the management of human resources practices and emotional labor processes in order to increase employee engagement.
Açıklama
Sosyal Bilimler Enstitüsü, İşletme Ana Bilim Dalı, Yönetim ve Organizasyon Bilim Dalı
Anahtar Kelimeler
İşletme, Business Administration
